კოლექცია: ოროველა
"ჩემი ხატვის სტილი ჩემივე მეხსიერების შედეგია. ვერაფერს ვიმახსოვრებ: სახეები ერთმანეთში მერევა; წაკითხულ ტექსტთა ფაბულები თუ სიუჟეტები ქაოტური და არამდგრადია; რიცხვები კი ტრივიალური და მათს შორის არსებული ნაპრალები მეტისმეტად, უსასრულოდ განიერი; ზეპირად ერთი ლექსიც ვერ მისწავლია; ყველა უცხო ენა ნამდვილი ხალტურაა და თავისტკივილი. მოკლედ - სამოსანი, ისიც ხათრით. ჰოდა, რა უნდა მექნა? რა თქმა უნდა, თვითონვე უნდა მექმნა რომ გადავრჩენილიყავი.
და ვქმნიდი კიდეც, ოღონდ ჯერ ღმერთივით - მხოლოდ სიტყვებით ვწერდი და არ იყო ცუდი. ხატვა არ გამომდიოდა. მეგონა, თუკი სპილოსა და სირაქლემას, გინდა თევზებსა და სხვა ნადირებს ან ადამიანებს ვერ დავხატავდი, მხატვარი ვერ მერქმეოდა. ობიექტური რეალობის ფოტოგრაფიული მიბაძვა მეგონა მხატვრობის ასავალი და ჩამოსავალი. სულელი. ნეტავ რას ველოდებოდი. ალბათ საკუთარი ცხოვრების შუა გზას - ოცდამეათე წელს, როდესაც ჩემი მეორე წიგნის ("გარდასულები", 2019) გარეყდის ილუსტრატორი ვერ გამოიძებნა. მაშინ ვთქვი: "მოდი, მე თვითონ ვცდი".
მას შემდეგ ვცდილობ...
ვცდილობ ფერებით ვწერო სამყარო, სადაც არავინ და არაფერი ძალადობს. სადაც არ მოქმედებს დაუნდობელი კანონები ბუნებისა თუ ღმერთების სახელით. ვწერ ფერებს ჰარმონიაზე, სიმშვიდეზე, სილამაზეზე”.
ოროველა